تحلیل فضایی و کالبدی مناطق پر خطر در محلات شهری (مورد مطالعه: شهر بابلسر)

تحلیل فضایی جرائم با رویکرد کانون‌های جرم خیز به صورت راهکاری مؤثر برکنترل پیشگیری از جرائم شهری است. لزوم اطلاع و شناخت دقیق از مکان‌ها جرم خیز و زمانهای مسله دار و مشخص نمودن زمان پیک وقوع برخی از جرائم می‌تواند یاری رسان نیروهای امنیتی در سازماندهی مناسب و استفاده بهینه از حداقل نیرو با حداکثر کارکرد را به همراه داشته باشد. پژوهش حاضر با سیاست گذاری‌ها نسبت به کانون‌های جرم خیز شهرها با استفاده از تحلیل فضایی و تأثیر آن در پیشگیری از انواع جرائم شهری می‌پردازد. روش تحقیق به لحاظ هدف کاربردی و به لحاظ شیوه اجرا، کمی و کیفی است ومطالعه موردی آن شهربابلسر می‌باشد، روش گردآوری اطلاعات در این پژوهش به صورت کتابخانه‌ای، میدانی و توصیفی و تحلیلی بوده و برای تجزیه و تحلیل اطلاعات از نرم افزار Gis است. تطبیق محدوده‌های متراکم جمعیت و محل قرارگیری کانون‌های جرم خیز در سطح شهربلسر، نشان داد که بین عامل تراکم جمعیت و وقوع بزهکاری و شکل گیری کانون تمرکز جرائم در شهربابلسر ارتباط و همسویی قابل توجهی وجود دارد. در ارتباط محدوده بلوار ساحلی و پارکینگ صفر تا پنچ و محدوده شهرک جوادیه و امامزاده ابراهیم به عنوان محدوده‌های پرازدحام و متراکم شهر که دارای امکان کنترل می‌باشد مهم‌ترین کانون‌های جرم خیز شهر بابلسر شکل گرفته است. این مناطق بخصوص در محدوده جنوبی و شرقی دارای مشکلات جدی از جمله عدم تعادل ساختاری در زمینه‌هایی چون کوچکی قطعات اراضی و ابعاد کم منازل، کیفیت پایین مصالح و عدم وجود شبکه معابر استاندارد و غیر فنی بودن اکثر ساخت و سازها و کمبود تسهیلات زیر بنایی و همچنین بالا بودن و غیر بومی بودن تعداد جمعیت ساکن در آن می‌باشد که موجب ناپایداری زندگی شهری در این محدوده‌ها شده است(مصداق این قضیه در رابطه با منطقه شرقی بیشتر می‌باشد، به این دلیل که منطقه غربی شهر از ساختار کالبدی مناسب‌تر و همچنین توجه بیشتر به لحاظ کنترل اجتماعی و وجود نیرو برخوردار است.